28 uur en de reis naar het onbekende

14 november 2017 - Kuala Lumpur International Airport, Maleisië

Op de avond van 14 november is het dan eindelijk zover. Het begin van mijn reis naar Australië. Of het begin... weken van voorbereiding gingen eraan vooraf, maar nu gaat het dan echt beginnen. 

Mijn ouders brengen mij naar Schiphol. We zijn ruim op tijd, maar je kan het niet gokken met files. De backpack gaat in de flightcover en wordt ingecheckt. Er is nog tijd voor een koffie. Daarna is het moment van de waarheid, door de douane, alleen. Maar voor ik door de poort wil stappen komen Hjalmar, Ernst en Elbrich nog even snel afscheid nemen. De gemaakte foto verraad misschien geen spanning, maar die voel ik wel. 

Van te voren maakte ik met mijn ouders grappen over de passagiers naast je in het vliegtuig. Dadelijk zit je naast een dikkerd of een jankend kind. Het blijkt mee te vallen. Links van mij zit een (tot mijn verbazing) aardige Franse dame en rechts een Belgische schone. Vooral laatstgenoemde had ik erger kunnen treffen ;-) 's nachts fungeren we als extra kussen voor elkaar. Helaas reist ze niet door naar Sydney.. 

Ik maak een tussenstop van maar liefst 8 uur op Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. Het is een hectisch vliegveld waarbij verschillende hubs verbonden worden met metro's. Ik bega in zekere zin een blunder door langs de douane te gaan terwijl ik op doorreis ben. Als ik weer terug wil geeft het scannen van mijn E-ticket een error. Het blijkt gelukkig een technisch probleem dat makkelijk te verhelpen valt, ik moet alleen even langs het loket om een nieuw ticket te krijgen. No Worries. 

Voor de gate van de vlucht naar Sydney vind ik een bankje om even mijn ogen dicht te doen. Dat duur niet lang want er komt een ouder Engels stel naast mij zitten en de man maakt graag een praatje. Hij heeft een hekel aan vliegvelden maar ze zijn een noodzakelijk kwaad. Ook zij moeten iets van 8 uur wachten met hun overstap. De man is fan van Manchester United, maar tegenwoordig spelen veel te weinig Engelsen in de top elftallen van Engeland. Ook de nieuwe mode onder jongeren vindt hij maar niets; gescheurde broeken die nieuw zijn, wie heeft dat verzonnen? En ze lopen altijd maar naar hun mobiel te staren, niemand maakt meer een praatje. Behalve wij dan... Ik vraag hem maar niet naar de Brexit.. 

Bij het boarden raken we aan de praat met een Australische. Ze heeft er 2 maanden medische stage opzitten in Nepal. Ze is blij om weer naar huis te gaan en is wel toe aan wat 'Westernization'. Vooral op het gebied van hygiëne laat het in de Aziatische ziekenhuizen nog wel eens te wensen over merkt ze op. 

Het tweede deel van mijn vlucht wordt verzorgd door Malysia Airlines. Een stuk minder luxe dan KLM. Gelukkig heb ik goede oordopjes want het gejank van kinderen is de volledige 8 uur van de vlucht te horen. Ik zit naast Chad, een Aziatische man die in Sydney woont. Hij vraagt naar Nederland. Ik vertel hem dat ons land 1,5x zo klein is als Tasmanië, maar dat er wel rond de 19 miljoen mensen wonen. Hij kan het zich haast niet voorstellen. 

Al tijdens de vlucht krijgen we een formuliertje dat iedere passagier in moet vullen om dadelijk aan de douane te kunnen overhandigen. Er staan vele vragen op met betrekking tot spullen die je meeneemt of in wil voeren. Bij twijfel kan je het maar beter aangeven stelt het formulier. Dat belooft wat met het programma 'Border Patrol' in het achterhoofd. Op het vliegveld zelf gaat het echter allemaal heel gestroomlijnd en snel. Ze hebben voors-sorteer vakken waar je met je bagage doorheen moet. Een beambte stelt mij wat vragen over mijn antwoorden op het formulier. Ik moet de onderkant van mijn bergschoenen tonen voor prutresten, maar geen problemen. Ik heb ook aangegeven iets van hout bij me te hebben. De beambte moet echter hard lachen als ik zeg dat het om 'toothpicks' gaat. Carry on mate.. Na nog even te zijn besnuffeld door een drugshond sta ik binnen het half uur aan de andere kant. Het avontuur kan nu echt beginnen... 

Foto’s