Cairns

Aankomst Cairns

Mijn vlucht naar Cairns verloopt voorspoedig. Ik neem een airport shuttle naar het hostel waar ik moet zijn; The Jack. Voor de zekerheid heb ik maar twee nachten ingeboekt, want er zijn zoveel leuke hostels in Cairns om uit te kiezen. Al snel blijkt echter dat ik niet hoef te switchen, de tip van Frank van der Meijden blijkt een goeie, bijna iedere avond live muziek! En dat allemaal voor $ 21,- per nacht, incl. avondeten! Ideaal want het is duur genoeg. 

Ik ontmoet drie Nederlanders in het hostel: Dennis, Stefan & Britt. En dat komt mooi uit want ik had al sterk de behoefte om een potje te klaverjassen. Helaas blijken de drie andere hollanders een gebrekkige opvoeding te hebben gehad, niemand kent het spel. Maar gelukkig is dat snel te verhelpen. Bij een temperatuur van rond de 32 graden en een nog hogere luchtvochtigheid spelen we enkele potjes, al lurkend aan onze waterflessen.

Cairns is een echte backpacker-party-stad en we nemen dan ook deel aan een kroegentocht. We beginnen en eindigen bij Gilligans, het meest populaire hostel van de stad. Als afsluiter treedt er een bekende DJ op, zijn naam is mij, uiteraard, ontgaan. Tijdens de tocht doen de organisatoren er van alles aan om ons een leuke avond te bezorgen. Diverse kroegspellen worden gehouden, vaak met een prijs in het verschiet. In de tweede kroeg die we aandoen, een Ierse Pub, moeten de deelnemende dames zo snel mogelijk bepaalde voorwerpen verzamelen. Britt komt ver, maar red het (helaas?!) niet tot de finale. Twee dames hebben als snelste een sok van een van de heren verzameld. De uiteindelijke winnaar is de dame die het snelst haar glas leeg heeft gedronken, met de sok van een van de heren over het glas! Blij dat ik niet in die finale stond!

Al eerder tijdens de pubcrawl krijgen wij contact met een Canadese jongen. In de voorlaatste kroeg wordt hij gevraagd mee aan een danscompetitie. De deelnemers weten niet welke muziek ze krijgen. De duidelijke winnaar gaat los op een Michael Jackson nummer, maar onze Canadees moet half uit de kleren. Mijn latere duik-buddy Rumer fungeert als 'paal'. De Canadees blijkt er geen moeite mee te hebben, maar als Dennis later wordt gevraagd om mee te komen naar zijn kamer 'om een fles wijn te drinken' is het wel duidelijk van welke kant hij is. Dennis wijst zijn uitnodiging beleefd af. Hij heeft er wel vaker last van dat homo's op hem af komen, of nog erger in zijn billen knijpen #ikgelukkigniet.

Zoals verwacht doet het optreden van de DJ mij weinig ;-) Het lijken altijd wel dezelfde standaard beats die weer terugkomen. Beter is het optreden van een live band de volgende dag in ons eigen hostel. Helaas is er dan niet veel publiek. Waar gaat het heen met de wereld?

PADI duikcursus

Vanaf maandag staat er een druk programma voor de boeg. Ik begin met hetgene waar ik misschien wel het meest naar uitgekeken heb; de duikcursus. Maandag en dinsdag bestaan uit 's ochtends theorie in het klaslokaal en 's middags het zwembad in. We krijgen les van Italiaan Francesco die al wat jaartjes in Cairns woonachtig is. Hij verklaart na zijn eerste duik gelijk verslaafd te zijn geraakt, en waarschuwt ons voor een zelfde lot. Op het moment van schrijven moet ik inderdaad bekennen dat ik zijn verslaving misschien ook wel te pakken heb. Het is pas 4 dagen na mijn laatste duik, maar het begint alweer te kriebelen.

De interactie van onze leraar met de groep is vaak hilarisch. Zo heeft hij veel moeite met het Britse accent van Erica, die hij niet goed kan verstaan. Als ze een vraag stelt is zijn reactie meestal een vragende blik, of hij kijkt een van ons aan of wij het wel hebben begrepen. "Ericá are you the troublemaker of the group?"

Ik tref het met de groep, we hebben snelle leerlingen. Op twee na dan: Erik en Michael, beiden afkomstig uit Hong Kong, en dus steevast 'Team Honkong' genoemd door Frenkie. Ze lijken op een andere golflengte te zitten... En helaas staan Italianen niet bekend om hun geduld. 

Op dag 2 krijgen we het theorie examen. Iedereen slaagt, en het is ook niet al te moeilijk. Vanaf dag 3 is het tijd voor het echte werk. We vertrekken per boot naar het Great Barrier Reef. Frenkie had ons al gewaarschuwd dat de leen-duikbrillen niet altijd van de beste kwaliteit zijn, en dat het misschien een goed idee is om zelf een bril + Snorkel aan te schaffen. Eerst vond ik het de $ 150,- niet waard. Maar na dag 1 ben ik om. Mijn bril beslaat constant. De rest van de groep besluit ook om een bril met snorkel aan te schaffen, behalve team Hongkong (natuurlijk).

Om te wennen doen we de eerste echte duik nog geen oefeningen. We gaan tot 12 meter. En waar je als snorkelaar nog echt veel bijzondere vissen tegenkomt, gaat dat op de bodem een stuk beter. Zo komen we een wittiphaai tegen, verschillende nemo's en de redelijk zeldzame Murays.

Op dag 4 gaan we tot 18 meter. Het maximum voor 'open water duiken'. We hebben last van iets meer stroming en soms kost het wat meer tijd om onze oren aan de druk aan te passen. Daarentegen zien we veel beter met onze eigen brillen. Gelukkig maar, want tijdens de eerste duik van de dag komen we een schildpad tegen. Heel bijzonder om zo'n beest langs te zien zwemmen. Ook zwemmen we tussen verschillende koraal gangen en tunnels door. Oppassen geblazen want je haalt zo je huid open. Tijdens de laatste duik gaat team Hongkong definitief naar destination fucked. Erik wordt misselijk tijdens het duiken en besluit op eigen houtje naar de oppervlakte te gaan. Zijn buddy Micheal zwemt vooraan in de groep, en heeft niets in de gaten. Frenkie is not amused. Ik vind het een wonder dat beide heren evengoed geslaagd zijn. Zelfs aan de oppervlakte botst Michael nog tegen alles en iedereen aan. Tijdens het zoveelste contact ben ik mijn geduld kwijt en duw hem weg. Vervolgens zwemt hij nietsvermoedend tegen mijn buddy aan. Wat een pannenkoek. Maar wel onze papieren binnen! Jeej!

Daintree Rainforrest

Tijd om bij te komen heb ik niet, want de volgende dag moet ik zelfs nog vroeger klaarstaan om met een tour naar het Daintree Rainforrest te vertrekken. Tijdens de rit naar het noorden komen we langs de weg veel kangoeroes tegen. Het uitzicht langs de kust is prachtig. We maken een stop in Port Douglas en een nabij gelegen reservaat om de natuur van dichtbij te bekijken. Halverwege de dag word ik gedropt bij het Cape Trib Beach House Resort om daar een nacht te verblijven. De houten hutjes liggen midden in het regenwoud en op 50 meter van een prachtig strand. Zwemmen gaat echter niet in verband met kwallen en zoutwater krokodillen. De medewerker bij de receptie vertelt mij dat een week eerder nog iemand is aangevallen op het strand. Ook best dom als je bij schemering het water inloopt... 

Het is niet druk in het park en ik heb dan ook een hutje geheel voor mezelf. Een behoorlijke luxe als backpacker! 's Nachts komt het bos tot leven met de meest uiteenlopende geluiden, heel bijzonder. De volgende ochtend maak ik een strandwandeling met een oudere Amerikaanse die niet alleen het strand over durft. Ik verheug mij er juist op om krokodillen te zien, zij niet. 

's Middags wordt ik weer opgepikt om aan de rest het programma deel te nemen. We gaan naar een uitkijkpost en vervolgens naar de Daintree River om daar een boottocht te maken. Hier heb ik mij het meest op verheugd van de trip: krokodillen in het wild zien. Tot mijn grote teleurstelling zien we er echter niet een. Het is veel te warm en ze blijven daarom mooi op de bodem zitten. Ik zou ook niet omhoog gaan voor het zoveelste stel domme toeristen... Maar wel balen. Dan maar uitkijken naar mijn bezoek aan The Australian Zoo, opgezet door Steve Irwin. De beste man is trouwens in de buurt van het Daintree Rainforrest overleden na door een rog in zijn hart te zijn gestoken.

Eenmaal terug in hostel The Jack heb ik nog een vrije dag om aan mijn blog te werken en hostels voor de komende tijd vast te leggen. De wifi in het hostel is echter zo slecht dat ik op dat moment nog weinig kan uploaden. (sorry voor de vertraging ;-)